Dies und das auf Halterner Platt
De meesten van us häbbt jao so ähre fasten
Inkoopsgewurnheiten. Ick persönlick gaoh meest saoterdachs
muorns inkoopen. In eenen grooten Supermarkt, wo ick dann
dat Nöedigste tesammen söek.Wat ick dao nich krieg (off wat
dao te düer is), dat haal ick ut den Billigmarkt met de veer
Bookstawen forts in de Naoberschop. Bloß frischke Saaken,
de koop ick meest friedachs muorns up’n Wirkenmarkt
in. Dat hätt den Vördeel, dat ick dao up’t Markt nich bloß
Äerappeln, Appeln un Tomaten kriech, nee ick drip meest
ümmer Frönde, Bekannten un annere Rentner, wo ick dann
forts no een Pröhlken met hollen kann.
Nülicks saoterdachs wass ick wier met mienen Inkoopswagen
in den Supermarkt unnerweggens. Van hott nao harr, ümmer
mienen Inkoopszirdel nao. Ick harr’t ielig, wirl dat ick an
düssen Dach no wat anners vör harr. Owwer wu dat so is,
wann’m keen Tied hätt un eene Saake mürglickst gau ächter
sick brengen möch, dann löpp garanteert wat twirs, un et
duert duppelt so lange äs süss.
So ook düttmaol. De irste Saake, we so nich inplant wass, dat
wass miene nieschierige Naoberschke, we mi midden in den
Supermarkt met ähren Rollator inne Möete laip. Se harr ook
düttmaol wier allerhand to vertellen, un ick häbb bloß kurt
aff met „jao“, „nee“ off „kiek äs an“ antwortet. Män se gong
un gong nich widder. Bi socke öllere Dame möch usseene jao
nich so unhöflick sien un se eenfack staohn laoten. Büs dat
ick mi doch endlicks een Hirt nurmen häbb un ähr sächt, ick
härr’t wahne drock. Dao is se dann widder trocken.
Een Blick up miene Uhr sach mi, dat et nu för mi allerhöchste
Tied wuor. Ick häbb daorüm eenen Tand tolecht un sin met
Karacho un mien Inkoopskörrken van den Hauptgang in den
Sietengang met de Seepen un Tandputzssaaken inburgen.
Dao mirken ick unner mi, dat ick upmaol in wat Weeket
träen wass. Ick harr dütt Hindernis, wat midden in de
unürwersichtlicke Kurve up de Äer plazeert wass, in miene
Iele nu würklick nich saihn. Äs ick genau henkeek, wo ick
dao rinträen wass, dao stonn dao een flacken Pappkarton met
mährere Dutz Osterhäskes ut Schokolade. De Häskes keeken
mi recht nütlick an. Twee off drei van de söeten Dierkes
laggen owwer kapott anne Grund. Ümmerhen häbb ick jao
Schohgrötte sirbenvettig. Wo ick daomet henträe, dao wäss
keen Grass mähr, un all gar keene Osterhäskes.
Nu häbb ick mi frocht, wat döet een Karton met Schoko-
Häskes all kurt nao Fassnacht in de Affdeelung för Tandpasta
un Seepen? Un dat no unnen up’n Footburden, wo keen
Menschk henkick? Düsse Fraoge häbb ick ook dat fröndlicke
Frollein anne Kasse stellt. Met ähre Fröndlickkeit wass dat
owwer forts vörbie, äs ick bichtet harr, wat mi passeert wass.
Off ick dann nich uppassen könn, froch se kiebig. Up miene
Tirgenfraoge, wat so empfindlicke Dierkes midden in’n
Laden up’n blanken Footburden te söeken härrn, sach se mi
bloß, se wäörn met dat Inrüümen nich gau genoog ferrig
wurn. Wat owwer nich mien Problem wass.
Wann ick ährlick sien sall, mi hätt düssen Vörfall een birtken
irgert. Dat ick äs Kunne Kürning sin, dat harr sick wull büs
to düsse unfröndlicke Verkööperin no nich rümküert. Irgert
häbb ick mi ook daorüm, wirl dat ick dör dütt Gedohe to late
to mienen Termin an düssen Saoterdachmuorn kamm. Un
de Apptiet up Schokoladen-Osterhäskes wass mi för düssen
Dach un de heele Ostertied ook gründlick vergaohn.
Heinz Kallhoff
