Dies und das auf Halterner Platt
Nu sind wi all midden in den Monnat April un hä t Paosken all ächter
us. De April hätt jao eegentlick keenen gueden Roop, wiel dat he döet
wat he will. So sägg dat wennigstens de Volksmund un meint daomet dat
a wesslungsrieke Wäer. Wat jao tatsäcklick maol so, maol so sien kann.
Maol fröehsummerlicken Sunnenschien, maol de laten winterlicken
Nachtfüörste.
Aowwer de April häört to’t Fröehjaohr, un dat is jao bekanntlick eene
ganz besünnere Jaohrestied. Wu virl Dichter, Philosophen, Schlagersänger
un annere klooge Lüe hä t sick nich all üöwer dat Fröehjaohr un usse
Fröehjaohrsgeföehle utlaoten, jao ganze Böeker drüöwer schriewen? Ook
in’t praktiske Liäben spiält düsse Geföehle vandage no eene Rulle. Jao, et
kann wull sien, dat us Mensken, o jung, o old, in düsse Wiäken up
eenmaol ganz spassige Geföehle üöwerkuomt. Dao tiegen is dann keen
Kruut wassen. Un daomet mein ick nich dat Geföehl van de Huusfraun,
we in düsse Dage un Wiäken pattu ähren Fröehjaohrsputz veranstalten un
dat ganze Huus up’n Kopp stellen müet’t.
Ick mein ook nich de Geföhle van de beduernwärten Tiedgenossen, we
nu unner de Pollen van Birken, Haselnüete un so widder te lieden hä t.
Düsse Pollen aigt nu all wiekenlang dör de Giegend. Usseene mirkt dat
gottluow nich so. Aowwer dehen, we drunner lieden müet’t, de hä t dann
träönerige Oogen, Kopppiene, snappt no Lucht, un de Niäse löpp den
heelen Dagg lang. Un dat bloß, wiel dat Strüker un Boeme nu blaiht un
so för ähre Vermährung suorgt.
Nee, wann ick van Fröehjaohrsgeföehle küer, dann mein ick de
tüskenmensklicken Geföehle, we nu in’t Fröehjaohr besünners harre
tegänge sien süllt. Wann’t de eene o den annern nu met Gewaolt to dat
annere Geslecht treckt (manksen ook to dat eegene), wat is dao te dohen?
Nich virl. Düssen Drang hätt us nu maol de leiwe Härrgott metgieben. Un
de sall jao wull wieten, wat he de Mensken siet de Tieden van Adam un
Eva in’t Paradies daomet andöet.
Ook wann ick nu all een ölleren Härrn sin, könn ick nao dat Motto
„Dao wass doch no wat?“ to dütt ema no sietenlang wat vertellen,
mott aowwer uppassen, wat ick schrief. De „Lokallust Haltern“ is jao een
Famillgenblättken, wo ook manksen Blagen rinkiekt (wann se nich jüst
up ähre Smartphones un annere Aapenkästkes rümklimpert). Un met
Rücksicht up de emp ndlicken Blagensiälen kann’m nu maol nich alls so
klaor un dütlick utsprieken äs’m dat up de Tunge liggen hätt. Männigeene
Saake behöllt’m daorüm bieter för sick. Süss könn dat villicht een bietken
schaneerlick wärn.
Villicht söll ick,wat dat ema Fröehjaohrsgeföehle angaiht,daorümbieter
wat üöwer usse Diers vertellen. Jao, ook de Diers staoht in düsse Wiäken
wahne up Driewen. Wann ick bloß an de Vüögelkes in mienen Gaorden
denk. Wat hä t düsse Dierkes nu för eene Drockde! All fröehmuorns
sitt’t se up eenen Boom un piept un eitet so harre, dat usseene daovan
nich mähr slaopen kann. Un dat bloß, üm de Wiefkes antelocken un te
imponeern. Un daonao sind se büs late aobends daomet tegänge, äöhre
Nester te baun un kommod uttesta eern. Daomet sick de Partner antlest
sotesäggen in’t gemaakte Berre leggen küent.
O de Drang van usse Huusfraun, nu in’t Fröehjaohr ähre Wuohnungen
up Vördermann te brengen un alls te wienern un te putzen, antlest so äs bi
de Gaordenvüögelkes met dat Paorungsverhollen te dohen hätt? Villicht
hä t Fraulüe jao ook sowat äs Naturinstinkte? Bloß dat se us Mannslüe
met ähre Putzorgien gar nich imponeern küent.
Aowwer nich bloß Vüögel, ook annere Diers üöwerkuomt in düsse
Wiäken Geföehle, we se süss dat heele Jaohr üöwer so nich hä t. Äs
Bispiäl: de Füörske un Perren. De maakt sick nu up’n Patt un söekt sick
för dat Laichen Waterlöcker, wo se äöhre Eier drin a eggen küent. Se
kuomt daobie so in Wahn, dat se blind vör Leiwe lange Wegge trügge
leggt, ümmer liek uut. Un daobie twiärs üöwer Landstraoten un Wegge
hüppt, ook wann dao keen Zebrastriepen o Wildwessel is. Sotesäggen
aohne Rücksicht up Verkehrsregeln un Verluste.
De Verluste sind dann leider Gotts manksen rieklick. Up etlicke Straoten
kann’m nu leider Gotts Füörske un Perren liggen saihn, so platt äs
Breefmarken. Trurig, trurig, wo düsse Diers de Fröehjaohrsgeföehle
henfüehrt hä t. Ick kann daorüm van düsse Stiär ut bloß an de Autofahrer
appelleern, up dat Leiwesliäwen van usse heimisken Amphibiern
Rücksicht te niehmen un up Straoten un Pätte,dao wo de gröenen Schilder
met „Krötenwanderung“ staoht, een bietken den Foot van’t Gaspedal te
niehmen. Ook Perren un Füörske sind bloß Mensken.
Heinz Kallho
